ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΣΠΥΡΟ ΣΤΡΑΤΟΥΛΗ

«Η φυλακή ως κοινωνική προστασία; Ποιο τερατώδες μυαλό συνέλαβε τέτοια ιδέα; Σαν να λες ότι η υγεία μπορεί να προαχθεί με μια διαδεδομένη μόλυνση».
Έμμα Γκόλντμαν

Ο κρατούμενος Σπύρος Στρατούλης βρίσκεται σε απεργία πείνας που ξεκίνησε στις 11/11, καταγγέλλοντας την ποινική του μεταχείριση από τις Αρχές, απαιτώντας την παύση της εκδικητικής και ανυπόστατης δίωξης που υφίσταται με αποτέλεσμα τη στέρηση των αδειών του που μέχρι τώρα έπαιρνε κανονικά, αλλά και του δικαιώματος για αποφυλάκιση με αναστολή.

Ο Σπύρος Στρατούλης ήταν παρών σε όλες τις κινητοποιήσεις των φυλακισμένων, με άλλους αγωνιστές έδωσε μεγάλες μάχες απέναντι στους μηχανισμούς του εγκλεισμού και «σωφρονισμού», απέναντι στην αυθαιρεσία και βία των δεσμοφυλάκων, μπάτσων και εισαγγελέων. Στάθηκε και στέκεται αλληλέγγυος στους δεκάδες πολιτικούς κρατούμενους. Δίνει τη μάχη όντας έγκλειστος σήμερα, για μια κοινωνία χωρίς φυλακές αύριο. Για αυτούς τους αγώνες και στάση του περνάει πειθαρχικά και τώρα βρίσκεται αντιμέτωπος με διώξεις οι οποίες τον θέτουν κατηγορούμενο για υποτιθέμενη συμμετοχή του σε εγκληματική οργάνωση.

Ως ένδειξη αλληλεγγύης ξεκίνησαν απεργία πείνας από 21/11 ο Ράμι Συριανός και από 25/11 ο Εργιόν Μουσταφά.

Το δικαστικό σύστημα εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των αφεντικών του, επιχειρεί με τη χρήση ενός νομικού οπλοστασίου που χτίζει το Κράτος εδώ και χρόνια, να κρατά δέσμιους τους κρατούμενους που αγωνίζονται για όσο περισσότερο καιρό γίνεται στοχεύοντας στην εξόντωση τους προς παραδειγματισμό όλων μας. Η τακτική της «Δικαιοσύνης» δηλώνει εκτός των άλλων και το φόβο τους για γενικευμένη κοινωνική αναταραχή. Η κρατική τρομοκρατία σε ένα κρεσέντο ασυδοσίας δείχνει το πιο σκληρό της πρόσωπο με τη φυσική και ψυχική εξόντωση κάθε αντιστεκόμενου κομματιού της κοινωνίας.

Τελικός στόχος του Kεφαλαίου, των διαχειριστών και των υπηρετών του είναι η αγριότερη επιβολή πάνω στην εργατική τάξη. Με το πιο ξεκάθαρα τρόπο, διατρανώνουμε σε όλους τους συναδέλφους ότι στο πεδίο της καταστολής και κρατικής τρομοκρατίας, ό,τι φαντάζει ακόμα μακρινό και «στοχεύει άλλους», στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά το μήνυμα. Μήνυμα τρομοκρατίας προς την εργατική τάξη και στα κομμάτια της που αγωνίζονται: Όποιος αντιστέκεται θα εξοντώνεται. To εργατικό κίνημα και τα όργανα του οφείλουν να πάρουν θέση ενάντια στη κρατική τρομοκρατία, να σταθούν αλληλέγγυα στους πολιτκούς κρατούμενους, να μην επιτρέψούμε την εξόντωση αγωνιστών.»Οφείλουμε να τους χαλάσουμε τα σχέδια.

-Η ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ ΔΗΛΩΝΕΙ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΣΤΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΣΠΥΡΟ ΣΤΡΑΤΟΥΛΗ

-ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΣΤΗΡΙΧΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΠΟΔΙΔΟΝΤΑΙ

-ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΣΠΥΡΟ ΣΤΡΑΤΟΥΛΗ ΟΜΗΡΟ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ-ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΙΣΜΩΝ

Ιούλιος 1965: Η έκρηξη οργής ενάντια στη βασιλεύουσα τάξη

Τι θα συνέβαινε τον Ιούλιο του 1965 ήταν ελάχιστα προβλέψιμο. Η ανεργία βρισκόταν σε υποχώρηση και ένα πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα κύμα καταναλωτισμού σημάδευε την εθνική αγορά. Η χώρα διένυε τη πρώτη περίοδο αστικής δημοκρατίας μετά από τα δύσκολα χρόνια του εμφυλίου, με κυβέρνηση το κόμμα της Ένωσης Κέντρου και πρωθυπουργό τον Γ. Παπανδρέου.

Παρόλα αυτά, το κράτος της Δεξιάς ζούσε και βασίλευε σε όλους τους θεσμούς, από τα υπουργεία μέχρι τα αστυνομικό σώματα και την κάθε υπηρεσία. Η κατάργηση της μαζικής ανέχειας δεν σήμανε και την κατάργηση του εξευτελισμού που υπέστη ο λαός από το μετεμφυλιακό Κράτος. Από τη δολοφονία Λαμπράκη το 1963 μέχρι και τις σκευωρίες που ακολούθησαν, όλα έδειχναν ότι οι μηχανισμοί της Δεξιάς λειτουργούσαν στην εντέλεια, με έκδηλη παρουσία και όχι τόσο «υπόγεια» δράση.

Αρχές εκείνου του Ιούλη εκδηλώνεται διαφωνία ανάμεσα στην Κυβέρνηση και τον βασιλιά Κωνσταντίνο γύρω από την αποπομπή του Υπουργού Εθνικής Αμύνης Γαρουφαλιά. Επρόκειτο για «βαλτό» των ανακτόρων που δρούσε εντεταλμένα, παρακάμπτοντας τις αποφάσεις της Κυβέρνησης. Ήταν ο ίδιος που δεν άφησε την εκλεγμένη Κυβέρνηση να ελέγξει τον στρατό (με άξονα το Κυπριακό, αλλά και σχετικά με την προσπάθεια του Παπανδρέου να τον εκδημοκρατίσει, που χαρακτηριζόταν σε μεγάλο βαθμό από την υπόθεση «Ασπίδα»).

Έτσι, 15 Ιουλίου ο πρωθυπουργός υποβάλλει παραίτηση η οποία γίνεται φυσικά αποδεκτή από τον βασιλιά. Δίχως την όποια χρονοτριβή, ορκίζεται κατευθείαν κυβέρνηση ο σχηματισμός Αθανασιάδη- Νόβα, με υπουργούς αποστάτες της ΕΚ που έχουν συμμετάσχει ενεργά στην ανατροπή της Κυβέρνησης.

Στην άνοδο της εγκάθετης από τον βασιλιά Κυβέρνησης ο λαός αναγνωρίζει μια μεγάλη συνωμοσία και ένα πολιτικό σύστημα-μαριονέτα του θρόνου. Σε αυτή την κατάντια βλέπει και τον δικό του εξευτελισμό καθημερινά στις υπηρεσίες, στη δουλειά, στο αστυνομικό περιβάλλον, κλπ.

Εκείνο το βράδυ, μερικοί φοιτητές και εργαζόμενοι διαδηλώνουν στο Σύνταγμα. Η διαδήλωση θα χτυπηθεί αγρίως από τις κατασταλτικές δυνάμεις, με αποτέλεσμα να εκδηλωθεί πανελλαδικά (και κυρίως από τους εργαζόμενους σε Αθήνα και Πειραιά) η συσσωρευμένη οργή για τη «βασιλεύουσα» τάξη, σε μια εξέγερση που θα κρατήσει πάνω από 70 μέρες. Κατά τη διάρκειά τους, δολοφονείται ο αροστερός φοιτητής Σωτ. Πέτρουλας Με μαζικές δράσεις, αυτόνομες παρεμβάσεις, συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής και διαρκείς κινητοποιήσεις, η επαγρύπνηση των κοινωνικών αντανακλαστικών και η φοβερή πίεση που ασκείται από τα κάτω, θα καταφέρει να ρίξει δυο κυβερνήσεις και να καθυστερήσει το επερχόμενο πραξικόπημα.

Αύγουστος 1906: Η Κομμούνα των μεταλλωρύχων της Σερίφου

Την εργολαβία των Μεταλλίων στη Σέριφο αναλαμβάνει πλέον ο Γκρόμαν ο νεότερος, από τον πατέρα του το 1906. Οι συνθήκες εργασίας των μεταλλωρύχων υφίστανται μια συνεχή επιδείνωση, μέχρι να φτάσει «το μαχαίρι στο κόκκαλο» και στις 27 Ιουλίου του 1916 (μετά από 10 χρόνια άγριας εκμετάλλευσης δηλαδή) να ιδρυθεί το πρώτο σωματείο «εργατών μεταλλευτών». Μέλος του, μεταξύ άλλων, και ο συνδικαλιστής- μέλος της διοίκησης του ΕΚΠ, Κων/νος Σπέρας (ο ίδιος πίστευε στον αναρχοσυνδικαλισμό) που αποκεφαλίστηκε τη δεκαετία του ‘40 από την ΟΠΛΑ (καταγωγή εκ Σερίφου). Χαρακτηριστικό το εξής σημείο της 2ηςπαραγράφου από το καταστατικό του σωματείου.

«Η αλληλεγγύη με τους οργανωμένους εργάτας όλης της Ελλάδος και όλου του κόσμου, διά την άμυνα υπέρ των εργατικών δικαίων και την καταπολέμηση της εκμεταλλεύσεως από το κεφάλαιον, με τελικόν σκοπόν να δημοσιοποιηθούν τα μέσα παραγωγής να γίνουν τα εκ της εργασίας αγαθά αποκλειστική απόλαυσις των παραγωγών των και να παύσει η εκμετάλλευσις του ανθρώπου από τον όμοιόν του».

Έπειτα από άπειρα αναπάντητα (κι ανυπόγραφα από την πλευρά του Υπουργείου Εργασίας φυσικά) υπομνήματα, οι μεταλλωρύχοι της Σερίφου κηρύσσουν απεργία στις 7 Αυγούστου του 1916. Αρνούνται να φορτώσουν το ανδριώτικο καράβι «Μανούσι» για την μεταφορά των μεταλλευμάτων και έτσι στις 21 Αυγούστου φθάνουν στο νησί 10 χωροφύλακες, με επικεφαλής της μοίρας, τον Χρυσάνθου.

Καταστέλλει βάναυσα τους παρευρισκόμενους απεργούς, φυλακίζει την ηγεσία του σωματείου και δίνει προθεσμία πέντε λεπτών στους συγκεντρωμένους εργάτες να επιστρέψουν στην δουλειά τους. Με τη λήξη της προθεσμίας αρχίζουν οι πυροβολισμοί προς το μέρος των εργατών και ο Θεμιστοκλής Κουζούπης πέφτει νεκρός, μαζί του και οι Μιχάλης Ζωϊλης, Μιχάλης Μητροφάνης και Γιάννης Πρωτόπαπας.. Ακολουθούν γενικευμένες συγκρούσεις στο Μεγάλο Λιβάδι (όπου συμμετέχουν μέχρι και γυναίκες με παιδιά) με τις δυνάμεις της χωροφυλακής, όπου τραυματίζονται αρκετοί εξ αυτών, ενώ ο φονιάς Χρυσάνθου σκοτώνεται από τα «ταξικά» πυρά (λιθοβολισμό) των εξαγριωμένων εργατών, ως απάντηση στους δολοφονημένους συναδέλφους τους, τους φυλακισμένους εργάτες του ορυχείου και την άγρια καταστολή του σκληρού τους αγώνα. Μια πρώτη ταξική συνειδητοποίηση συντελείται εκείνο τον Αύγουστο, μια ιδιαίτερη στιγμή για την οργάνωση της εργατικής τάξης και την δυνατότητα της, να δρα αυτόνομα, δίχως την ανάγκη πολιτικής καθοδήγησης από κάποιο κόμμα. Απόδειξη και η απόλυτη ικανοποίηση των αιτημάτων των εργατών μεταλλευτών της Σερίφου, έπειτα από την μαχητική τους απεργία και τις «πολεμικές» συμπλοκές.