ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΜΑΡΦΙΝ, ΘΟΔΩΡΗ ΣΙΨΑ

Στις 5 Μάη του 2010, χιλιάδες εργάτες παίρνουν μέρος στη γενική απεργία και τη συγκέντρωση ενάντια στο πρώτο Μνημόνιο. Ακολουθεί ο εμπρησμός της Μαρφιν και το τραγικό γεγονός του θανάτου 3 εργαζομένων.Σχεδόν ένα χρόνο μετά, στις 29 Απρίλη 2011 , τέσσερα άτομα προσάγονται ως ύποπτοι για τον εμπρησμό. Οι κατηγορίες συγκεντρώνονται στο πρόσωπο του ενός, του Θοδωρή Σίψα. Από τα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας, μοιάζει εμφανής η προσπάθεια του Κράτους να στήσει άλλη μια σκευωρία, μια ξεκάθαρη πολιτική δίωξη.

Η επίθεση του Κεφαλαίου ενάντια στην Εργασία που εκδηλώνεται με ένταση τα τελευταία χρόνια, επιβάλλει ανάλογες πολιτικές από τη μεριά του Κράτους και των μηχανισμών του προκειμένου να κατασταλεί οποιαδήποτε αντίσταση από τη μεριά της εργατικής τάξης. Μέσα σε αυτές συμπεριλαμβάνονται η ποινικοποίηση μεμονωμένων αγωνιστών, η δημιουργία «υπόπτων» και «ενόχων» με την αρωγή των ΜΜΕ, οι πολιτικές διώξεις που συνοδεύονται από κατασκευασμένα ενοχοποιητικά στοιχεία κατά παραγγελία της ΓΑΔΑ και οι προφυλακίσεις. Όλα αυτά στοχεύουν στην ευρύτερη ποινικοποίηση του αντικαπιταλιστικού κινήματος.

Η περίπτωση του Θ. Σίψα, όπου ένα ανώνυμο σημείωμα με παραλήπτη τη ΓΑΔΑ τον καταδεικνύει ως τον βασικό ένοχο του εμπρησμού, είναι άλλη μια στον μακρύ κατάλογο των σκευωριών που το Κράτος στήνει προκειμένου να αντιμετωπίσει ποινικά την αντεπίθεση της τάξης ενάντια στο Κεφάλαιο. Προκειμένου ο κόσμος της Εργασίας να πειθαρχήσει στη νέα πραγματικότητα.

Η Α.Π Ροσινάντε στέκεται αλληλέγγυα στο πλευρό του Θ. Σίψα και καλεί στη συγκέντρωση αλληλεγγύης στις 9/12, στο Πρωτοδικείο.

Καμία δίωξη της «Εργατικής Αλληλεγγύης»-Όχι στην φίμωση των φωνών του αντικαπιταλιστικού κινήματος

Το Kράτος, παρά την παράσταση της «αντιφασιστικής» επίθεσης στη ναζιστική Xρυσή Aυγή, ποτέ δεν ξεχνάει τους πραγματικούς του αντιπάλους, δηλαδή το εργατικό κίνημα. Έτσι, σέρνεται στα δικαστήρια η εφημερίδα «Εργατική αλληλεγγύη», ύστερα από μήνυση του δικηγόρου Ιωάννη Ανδριόπουλου, συνεργάτη του χρυσαυγίτη βουλευτή Χρυσοβαλάντη Αλεξόπουλου. Δεδομένου ότι η «Εργατική αλληλεγγύη» δικάζεται με βάση το νόμο του 1994 για τον Τύπο, όπου το πρόστιμο σε περίπτωση καταδίκης φτάνει τα 30.000 ευρώ, δηλαδή πρακτικά κλείνει την εφημερίδα.

Ο φασισμός (με ή χωρίς σβάστικα) ως μορφή και παιδί του καπιταλισμού, αποτελεί ταυτόχρονα ένα εργαλείο του σε ιστορικές στιγμές κρίσης της απρόσκοπης αναπαραγωγής του, αλλά και μια εγγενής τάση του, που μπορεί να ξεφύγει από τον άμεσο έλεγχο των κρατικών του θεσμών και να αυτονομηθεί. Η τάση αυτονόμησης του παρακρατικού μαγαζιού που λέγεται Χρυσή Αυγή και το πιθανό ξεκλείδωμα των ασκών του αιόλου από την κινηματική αντίδραση της δικής μας πλευράς, είναι αυτό που οδήγησε την κυβέρνηση στη «χρυσαυγιάδα»του Σεπτεμβρίου, ξεκαθαρίζοντας παράλληλα και τους ενδοκρατικούς της λογαριασμούς.

Η αστική τάξη μπορεί να μη θέλει προς το παρόν να παραδόσει την εξουσία στους φασίστες, όμως πάντα εχθρός της θα είναι το προλεταριάτο και η ανταγωνιστική προς το σύστημα κίνησή του. Η επίπλαστη αντιχρυσαυγίτικη στροφή της κρατικής πολιτικής δεν είναι λόγος εφησυχασμού από την μεριά μας. Είναι μια κίνηση που αποσκοπεί στο να δώσει πάλι την πρωτοβουλία στο Κράτος.
Κάθε λοιπόν επίθεση στο εργατικό και αντικαπιταλιστικό κινήμα, κάθε επίθεση σε οποιαδήποτε πολιτική και κοινωνική έκφραση ή τάση του, είναι επίθεση στην ελευθερία και στην αξιοπρέπεια της τάξης μας και όλου του κόσμου που τα τελευταία χρόνια αγωνίζεται, απεργεί, ματώνει, διώκεται.

Η συγκεκριμένη δίωξη έχει και το χαρακτήρα μιας ρατσιστικής επίθεσης, δεδομένου ότι το επίδικο έχει να κάνει με ένα επικριτικό άρθρο της «Εργατικής Αλληλεγγύης» προς τον ενάγωντα για την κίνησή του να προσβάλλει, εκ μέρους της Χρυσής Αυγής, το νόμο για την ιθαγένεια των παιδιών των μεταναστών.

Η δίωξη αυτή αποκαλύπτει ότι στην πραγματικότητα, η πολιτική του Κράτους και του Κεφαλαίου ποτέ δεν έπαψε να στοχεύει τους μετανάστες εργάτες, τη συντήρηση της παρανομοποίησής τους, το διαχωρισμό της τάξης μας με βάση την εθνική καταγωγή, το χρώμα ή τις θρησκευτικές πεποιθήσεις. Αποκαλύπτει αυτό που ζούμε πιο έντονα τα τελευταία χρόνια, δηλαδή το στόχο της υποτίμησης της εργατικής δύναμης και του εξανδραποδισμού του συνόλου της εργατικής τάξης.

Η Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε δηλώνει την στήριξή της στην «Εργατική Αλληλεγγύη», στέκεται ενάντια στην κρατική της στοχοποίηση και την κάθε προσπάθεια σβησίματος των φωνών του αντικαπιταλιστικού κινήματος.