Απόλυτα
πιστή στις επιταγές του βάρβαρου - και,
πλέον, παγκοσμιοποιημένου- καπιταλισμού
, κάθε κυβέρνηση προσπαθεί να παραστήσει
ότι ενεργεί ως μεσολαβητής για την
διασφάλιση της δήθεν «ταξικής ειρήνης»
στη σύγκρουση των αφεντικών με τους
εργαζόμενους ενώ κάθε φορά δρα προκειμένου
να εξασφαλίσει την κυριαρχία των πρώτων
στην εργατική τάξη. Αυτό αποτελεί
διαχρονικό δεδομένο τόσο για τις
περιόδους «ομαλότητας», όσο και για τις
περιόδους «κρίσης» και όπως αποδεικνύει
και η ίδια η πραγματικότητα, που βιώνουμε
το τελευταίο χρονικό διάστημα, δεν
υπάρχουν εξαιρέσεις ούτε «εναλλακτικές
φόρμουλες» στα πλαίσια της ανάθεσης,
είτε «αριστερές», είτε «δεξιές».
Από
το 2010, έχουν επιβληθεί στην Ελλάδα
ουσιαστικά πέντε συμφωνίες - απάνθρωπα
μορφώματα οικονομικής και κοινωνικής
εξαθλίωσης, που έχουν οδηγήσει στην
αφαίμαξη του εργατικού εισοδήματος, σε
σωρεία απολύσεων και μειώσεις μισθών
εργαζομένων, στην αποκοπή της εργατικής
τάξης από την πλειονότητα των δημόσιων
κοινωνικών υπηρεσιών στις οποίες είχε,
δικαιωματικά και ανθρωπιστικά, πρόσβαση,
στις αμέτρητες ιδιωτικοποιήσεις επ’
ωφελεία του εγχώριου και διεθνούς
Κεφαλαίου, και τελικά στη συντριβή των
ίδιων των ζωών εκατομμυρίων ανθρώπων
που ήρθαν αντιμέτωποι με τη φτώχεια, τη
μιζέρια, την ανεργία και την κατάθλιψη,
τον μεταφορικό και κυριολεκτικό θάνατο.
Κάθε κυβέρνηση, σε αγαστή συνεργασία
με ευρωπαϊκούς και διεθνείς πολιτικούς
και οικονομικούς θεσμούς του Κεφαλαίου
(ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ κ.λπ.) για την προάσπιση των
συμφερόντων των ντόπιων και ξένων
αφεντικών, ψήφιζε και εφάρμοσε αντεργατικές
κι αντιλαϊκές πολιτικές, ενώ ταυτόχρονα,
σ’ ένα κρεσέντο υποκρισίας διακήρυττε
ότι τελειώνουν τα βάσανα για τον κόσμο
της Εργασίας και τους εν γένει κοινωνικά
αδύναμους.
Η
τωρινή κυβέρνηση, αφού πραγματοποίησε
μία από τις μεγαλύτερες εξαπατήσεις
στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας,
επενδύοντας στο φόβο των εργαζομένων
για να μετακυλίσει σε αυτόν την ευθύνη
ενός τρίτου έμπλεου απανθρωπιάς και
σκληρότητας μνημονίου, δεν δίστασε να
αγνοήσει πλήρως την πιο ξεκάθαρη
άρνηση της λιτότητας από τους εργαζομένους
στο πρόσφατο δημοψήφισμα και να προχωρήσει
σε μια συμφωνία κομμένη και ραμμένη στα
μέτρα των ντόπιων κι εγχώριων ολιγαρχών.
Σήμερα ψηφίζεται η δεύτερη δέσμη μέτρων
του 3ου μνημονίου που συμφωνήθηκε με
τους «δανειστές-δυνάστες», μια βδομάδα
μετά την ψήφιση της πρώτης, η οποία
πραγματοποιήθηκε μέσα σ’ ένα όργιο
κρατικής βίας και καταστολής για όσους
διαδήλωναν ενάντια στην οριστική
ενταφίαση της στοιχειώδους κοινωνικής
δικαιοσύνης και υπέρ των δίκαιων
διεκδικήσεων της πολύπαθης εργατικής
τάξης.
Για
τους εργαζόμενους η αντεπίθεση στην
επέλαση των εργοδοτών στις ζωές τους,
ποτέ δεν περνούσε μέσα από κάποια
«κυβερνητική διαχείριση». Η ανάθεση, η
διαμεσολάβηση, ο κοινοβουλευτισμός
ανέκαθεν αποτελούσαν παράγοντες που
εξασφάλιζαν την αναπαραγωγή της
καταπίεσης-εκμετάλλευσης στην
καθημερινότητά μας. Μόνο η συλλογική
δύναμη της εργατικής τάξης, οι ακηδεμόνευτοι
εργατικοί αγώνες και η ταξική μας ενότητα
μπορούν να οργανώσουν τις συνθήκες για
τη χειραφέτησή μας. Στους χώρους δουλειάς,
στις γειτονιές, στα πανεπιστήμια και
στο δρόμο είναι περισσότερο αναγκαίο
από ποτέ ο κόσμος της Εργασίας να πάρει
την κατάσταση στα χέρια του, να αρνηθεί
κάθε είδους «σωτήρες-βεζύρηδες» που
επιχειρούν να εκμεταλλευτούν τη συγκυρία
για να γίνουν «χαλίφηδες» στη θέση των
προηγούμενων, τους νέους καταπιεστές
με τσουχτερότερα «μαστίγια» κι
αποπροσανατολιστικότερα «καρότα», και
να γυρίσει την πλάτη σε οποιαδήποτε
διαταξικό κάλεσμα, σε όποια μορφή και
αν μεταλλάσσσεται κάθε φορά. Είναι
ξεκάθαρο: Οι εργάτες με τα αφεντικά και
το κράτος, που υπάρχει για να τα υπηρετεί,
έχουν αντικρουόμενα και εχθρικά
συμφέροντα, είτε στις τσέπες μας υπάρχει
ευρώ, είτε δραχμή, είτε οποιοδήποτε
καπιταλιστικό οικονομικό εργαλείο.
Η
Τοπική Ένωση Βόλου της Αναρχοσυνδικαλιστικής
Πρωτοβουλίας Ροσινάντε, καλεί όλη την
εργατική τάξη, εργαζόμενες/ους και
άνεργες/ους, ντόπιους/ες και μετανάστες/ριες,
να συμμετάσχει την Τετάρτη 22/7 στην
εργατική συγκέντρωση ενάντια στο νέο
μνημόνιο του Κεφαλαίου, στην πλ. Αγ.
Νικολάου, στις 7:30 μ.μ. Καλούμε σε κοινή
δράση όλες τις ταξικές δυνάμεις του
εργατικού, συνδικαλιστικού και
αντικαπιταλιστικού κινήματος για τη
δημιουργία και την ανασυγκρότηση ταξικών
δομών σε κατεύθυνση απεγκλωβισμού,
αντιθετικά με τον εργοδοτικό και κρατικά
ελεγχόμενο συνδικαλισμό. Είναι επιτακτικό
να οργανώσουμε ένα Εργατικό Μέτωπο
ενάντια στον καπιταλιστικό ολοκληρωτισμό
και να προετοιμάσουμε τη Γενική
Αντικαπιταλιστική Απεργία Διαρκείας,
το μόνο ικανό μέσο για να τελειώνουμε
με το Κεφάλαιο, τους εκφραστές του και
τις πολιτικές τους. Για μια ζωή όχι σε
«δόσεις» αλλά με αξιοπρέπεια για όλους
εμάς που παράγουμε τα πάντα σ’ αυτήν
την κοινωνία.
